Mag jouw kind verdrietig zijn?
Daar zat ik dan. Bij de bushalte. Ik op de ene kant van het bankje en mijn zoon aan de andere kant. Intens verdrietig was hij. Maar dichtbij komen mocht ik niet. Zelfs lieve woorden maakten het erger. Ik kon niets anders dan hem gewoon laten huilen. Mijn hart brak. Het liefst wil je je kind troosten en in je armen nemen. Zoals je dat vanaf zijn eerste levensjaar hebt gedaan. Maar mijn zoon wil bij verdriet meestal geen knuffel. Het aanraken is een prikkel te veel. Hij heeft dan juist ruimte nodig. Dan kan hij bij zijn eigen gevoel blijven. Dus het zag er vast harteloos uit voor andere langslopende moeders: een huilend kind en mama zat er bij en keek ernaar.
Deze situatie leerde me ook veel over hoe ik zelf met mijn verdriet om ga. Als ik echt verdriet heb, wil ik ook alleen zijn. Gewoon in mijn eentje een vet potje janken. Ook ik wuif mijn mans lieve bedoelingen wel eens weg. Ik wil ruimte om even stil te blijven staan bij mijn verdriet. Na een goede huilbui troost ik mezelf en kan mijn humeur zo weer omgeslagen zijn.
Wat doen we bij een verdrietig kind?
Als ik kijk om me heen zie ik dat we heel vaak kinderen afremmen in huilen. Een kind dat huilt om zijn zin te krijgen heeft die begrenzing ook nodig. Huilt je kind omdat iets hem of haar verdrietig heeft gemaakt, dan zijn we vaak de probleemoplossers. Wij zien niet graag andere mensen huilen. En je eigen kind wil je al helemaal niet ongelukkig zien. Dus gaan we sussen en oplossingen aandragen. “Ach zo erg is het toch niet? “Volgende keer lukt het je vast wel” “Zullen we een ijsje gaan eten?” Of je vertelt je kind wat het een volgende keer kan zeggen of doen om te voorkomen dat hij verdrietig raakt. Ik kan die in elk geval toevoegen aan mijn troost collectie.
Maar help je een kind hiermee? Eigenlijk krijgt je kind onbedoeld de boodschap dat verdriet er niet mag zijn. Zijn emoties moeten worden ingehouden of zo snel mogelijk worden opgelost. Bedenk je eens hoeveel spanning dat in een lijf veroorzaakt?
Huilen is echt dé manier om je lijf te ontladen. Daarna kun je weer helder voelen en nadenken. Je kind mag leren dat verdriet en je rot voelen horen bij het leven.
Huil maar het is oké.
Oke maar je kind huilt wat doe je dan? Een kind wil zich in eerste plaats gekend voelen in zijn verdriet. Dat telt eigenlijk voor elk mens. Het huilen mag er helemaal zijn. De tranen hoeven niet weg, integendeel alles mag er uit. De kinderen die ik coach hebben vaak al een muurtje om zich heen gebouwd. Ze willen flink zijn. Niet laten merken hoe ze zich eigenlijk voelen. Maar hun hele lijf schreeuwt het uit van de spanning. Ik voel dit aan en geef ze het vertrouwen dat hun emoties zoals verdriet oke zijn. Ik moedig ze juist aan om even helemaal contact te maken met hun emotionele pijn. Het mooie is dat daarna de weg vrij is voor positieve gedachten en gedrag.
Dus stimuleer je kind en zeg: ‘Huil maar even, het is oké.” Stel hem ook gerust en zeg na jouw regenbui komt zonneschijn!
PS: Vind je dit moeilijk? Stel jezelf dan de vraag: mag ik verdrietig zijn? Of slik jij je tranen ook altijd weg?