De juf vraagt wie er even de klas kan komen poetsen donderdagochtend. Geen reacties. Nieuwe poging voor maandagochtend als de kinderen naar het zwembad zijn. Eén reactie van een moeder die graag op een ander tijdstip komt. In het verzoekje van de juf kan je twee dingen aanvinken namelijk: ja ik kom graag helpen of nee sorry ik kan niet. Ik vraag me af waarom ik me moet excuseren dat ik geen vrijwillige poetshulp ben voor de juf.
Hoe reageer jij op dit soort verzoeken vanuit school, de sportclub of vanuit je familie?
Hoe vaak zeg jij JA terwijl je eigen een NEE voelt?
Als moeder heb je het juist voor de zomervakantie al druk met je werk, huishouden en de kids. Is het dan goed voor jou om iemand anders nog te helpen, terwijl je zelf al moe bent en in de stress? Nee, zeg je dan waarschijnlijk. Maar als iemand het aan je vraagt, komt die NEE ineens niet meer uit je mond. En ook als je topfit bent en je hebt gewoon geen zin om iemand te helpen. Sta jij jezelf dat toe?
Diep in jouw is er een patroon waardoor jij je niet schuldig wilt voelen. Eigenlijk voel jij je verantwoordelijk voor het geluk van de ander. Dat lijkt alleraardigst van je, maar als je altijd op de ander bent gericht, neem je eigenlijk ook geen verantwoordelijkheid voor je eigen leven. Door de zorgen van de ander, hoef je niet bezig te zijn met je eigen beslommeringen. Het geeft je een goed gevoel als je een ander helpt. Maar als je hart eigenlijk NEE zegt, handel je niet uit liefde, maar uit schuldgevoel. Dat geeft spanning in je lijf. Om nog maar te zwijgen over hoeveel energie het je kost.
Worstel je met je grenzen aangeven? Pak het bij de wortels aan en kom er definitief van af! Ga terug naar waar jouw schuld
gevoel is ontstaan door de familieopstellingen in het Back to My Roots Traject.
